Maik Krahl, geboren in 1991 Duitsland, behoort tot de grote talenten in zijn generatie jazztrompettisten. Hij begon met trompet spelen op 8-jarige leeftijd, hij speelde in big bands en in 2009 begon hij een jazzstudie aan de Hochschule für Musik Carl Maria von Weber Dresden bij Till Brönner en Matte Burba, hij studeerde af aan de Folkwang Universität der Kunst in Essen en ging op tournee met het vermaarde BundesJazzOrchester (BuJazzO).

Het Maik Krahl Quartet werd opgericht in 2017, een jaar later verscheen hun debuut “Decidophobia” in de reeks Jazzthing next generation als vol.75. De bezetting op dit nieuwe album is op de drummer na, hetzelfde en luidt : Maik Krahl op trompet, Constantin Krahmer op piano en Fender Rhodes, Oliver Lutz op contrabas en Leif Berger op drums, op twee nummers is de Canadees Seamus Blake te horen op tenorsax, o.a. bekend van de groep Mingus Dynasty. De cd begint met een korte intro met de veelzeggende naam “Opening” als een entree bij een serieuze maaltijd.

De werkelijke start begint met het nummer “Tangent to Tango” waarin het steeds herhaalde motief inderdaad de tango verbeeld maar tussendoor wordt er finaal van afgeweken hetgeen de titel “raakt aan de tango”ook aangeeft. “Big adventures of a tiny creature” heeft een funky ritme waarin Krahl en Blake een stomende tandem vormen, het riekt naar “ouderwetse” souljazz, een van mijn “guilty pleasures” in de jazz. Met “June 18 or the dream to fly” komen we in rustiger vaarwater, een fraai uitgesponnen ballad met een belangrijke rol voor pianist Krahmer die een lange solo krijgt toebedeeld.

De entree “Opening” heeft zijn vervolg met “Interlude” en eindigt met “Longtime Beauty”, serene klanken die stemmige muziek voortbrengen. In “Part of eternity” is Blake weer te horen, hij en Krahl voeren hier een muzikaal duel uit ondersteunt door een strak ritme van bas en drums, hetgeen resulteert in opzwepende klanken. De Fender Rhodes geeft het ritme aan in “At First sight”, dan wordt het langzaam opgebouwd tot er tenslotte een soort jazzrock ontstaat waarin de trompet van Krahl middels el. vervormingen klinkt als een scheurende el. gitaar, het kan mij niet bekoren. De rust keert terug als er wordt overgeschakeld naar de akoestische piano, een beetje schizofreen nummer. Het eerder genoemde “Longtime Beauty” is de stemmige afsluiter van dit op een enkele uitzondering na zeer geslaagde album.

Jan van Leersum.